«Super Size Me», Μorgan Spurlock

Τι νομίζετε ότι θα συνέβαινε αν για 30 ολόκληρες μέρες τρεφόσασταν αποκλειστικά με γεύματα Mac Donald’s;

Και όταν λέμε αποκλειστικά, εννοούμε τρία γεύματα ημερησίως, που γίνονται super-size όταν το προτείνουν στο ταμείο.

Ακούγεται εφιαλτικό, έτσι δεν είναι; Κι όμως, ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Super Size Me», Μorgan Spurlock,

ξεκίνησε αποφασισμένος να διεισδύσει στις διατροφικές συνήθειες ενός fast food nation.

Υπό την παρακολούθηση τριών διαφορετικών γιατρών και ενός διατροφολόγου, παρακολουθούμε

τον καταπονημένο σκηνοθέτη να ακολουθεί πιστά το πείραμά του, ενώ μέρα με τη μέρα καταρρέει.

Αρχικά η χοληστερίνη και το βάρος του αυξάνονται ανεξέλεγκτα, στη συνέχεια παρουσιάζονται πόνοι στο στήθος,

μέχρι που προκαλείται βλάβη του ήπατος- και όλα αυτά εξαιτίας της πολύ κακής διατροφής.

Η μέθοδος του Spurlock (βραβευμένος στο Sundance Festival) προκαλεί την περιέργεια και τα κατώτερά μας ένστικτα.

Το ακροατήριο μετατρέπεται σε ένα κοινό οφθαλμολάγνων- παρατηρητών, όπως συνέβαινε τις πρώτες μέρες της reality TV:

Θα το κάνει όντως αυτό στον εαυτό του; Πόσο θα αντέξει; Και συνεχίζουμε να παρακολουθούμε - εν μέρει με αποστροφή

και εν μέρει με αδημονία- το σκηνοθέτη να καταβροχθίζει το αηδιαστικό πλαστικό φαγητό, με συνεχώς μειούμενη θέληση.

Το reality αγκίστρι έπιασε και εμείς έχουμε γαντζωθεί επάνω του μέχρι το τέλος της προβολής.

Εκτός όμως από τις διατροφικές συνήθειες ενός λαού που συνεχώς χοντραίνει,

ο Spurlock εξετάζει πού τελειώνει η προσωπική ευθύνη και πού αρχίζει η ευθύνη της επιχείρησης.

Παρομοιάζοντας τη βιομηχανία fast food με την καπνοβιομηχανία, ξεσκεπάζει τις τακτικές μάρκετινγκ που

σκοπίμως στοχεύουν στα παιδιά. Οι παιδότοποι, τα δωράκια, τα παιδικά γεύματα με όλη την οικογένεια

δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις στα παιδιά, που ως ενήλικες γίνονται πιστοί καταναλωτές.

Αυτό το πολύ προσωπικό- α λα Michael Moore- φιλμ, αποτελεί γροθιά στον αμερικανικό τρόπο ζωής.

Οι σχολικές λέσχες σερβίρουν προτηγανισμένα γεύματα γιατί πιέζονται από πολυεθνικές και τα παιδάκια

αναγνωρίζουν τον κλόουν των Mac Donald’s, αλλά όχι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ.

Το fast food δεν έμοιαζε ποτέ περισσότερο εμετικό.